Emilian Loth urodził się w Warszawie 1 października 1888 r. jako syn Edwarda (1835-1903) i Anny z Hoserów (1851-1931). Rodzina Lothów przybyła do Polski z Turyngii. Miał trzech braci: Jerzego (1880-1967), geografa, przyszłego gubernatora Rotary w Polsce, członka Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, Alfreda (1882-1967), sportowca, organizatora Polskiego Komitetu Igrzysk Olimpijskich w 1919 r., a także prezesa Polskiego Komitetu Olimpijskiego w latach 1946-1949 oraz Edwarda (1884-1944), lekarza anatoma.
W 1912 r. ukończył studia na Wydziale Chemicznym w Politechnice w Zurichu uzyskując tytuł inżyniera. W 1913 r. na Uniwersytecie w Lozannie uzyskał stopień naukowy doktora filozofii. Specjalnością Emiliana Lotha było włókiennictwo oraz analiza chemiczna materiałów wybuchowych i gazowych. Z tej dziedziny napisał pracę pt. „Zur Kenntnis des Resorcinbenzeins und des Fluoresceins”, która została wydana w 1913 r. w Lozannie i jest zdeponowana w Bibliotece Narodowej w Austrii (sygn. 167.567).
Po powrocie do Polski, w latach 1915-1918 pracował jako asystent w Zakładzie Chemicznym na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uczestniczył w testowaniu „sztucznego szkła”, którego wynalazcą był dr Czesław Czyński. W latach 1918-1920 był organizatorem i kierownikiem pracowni chemicznej w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W okresie 1921-1922 kierował pracownią chemiczną Sochaczewskiej Fabryki Prochu.
W 1923 r. Emilian Loth przybył do Pabianic, gdzie został prokurentem i dyrektorem zarządzającym Towarzystwa Akcyjnego Wyrobów Półwełnianych Oskara Kindlera. W tym samym roku ożenił się z córką właściciela Zofią Kindler. Państwo Lothowie mieli dwóch synów: Andrzeja (1923-1949) i Stanisława (ur. 1929 r.), który studiował w Szkole Filmowej w Łodzi, a potem był autorem zdjęć do ok. 20 filmów w tym między innymi: Noce i Dnie, Trędowata, Perła w Koronie. Obecnie mieszka w Kaliforni w USA. Zajmuje się opracowaniem nowych technik filmowania uzyskując na nie szereg patentów. W 1931 r. Emilian Loth został współwłaścicielem firmy „Henryk Buczyński i S-ka”, która była przedstawicielem firmy „Fiat” na terenie Łodzi.
W 1933 r. był jednym z założycieli Rotary Club Łódź, a w kadencji 1939-1940 był jego prezydentem. Po II wojnie światowej zamieszkał w Lubawce na Dolnym Śląsku, gdzie pracował na kierowniczych stanowiskach w przemyśle samochodowym.
Państwo Lothowie początkowo mieszkali w pałacu Kindlerów przy ul. Zamkowej 29 w Pabianicach, do 1937 r. przy ul. Narutowicza 107 w Łodzi, a następnie w pałacu teściów w Widzewie k. Pabianic. Emilian Loth był niezwykle utalentowanym człowiekiem – znakomitym fachowcem i organizatorem, radnym Pabianic, komponował utwory muzyczne i grał na wiolonczeli, znał kilka języków: esperanto, niemiecki, angielski, rosyjski, francuski. Emilian Loth zmarł w Warszawie 20 września 1973 r. i jest pochowany na Cmentarzu Ewangelickim przy ul. Młynarskiej w Warszawie. Żona Zofia zmarła w 1957 r. i jest pochowana wraz synem Andrzejem w grobowcu Kindlerów na Cmentarzu Ewangelickim w Pabianicach.